Dagelijks open ik mijn social media kanalen vaker dan 1 keer. Ik denk dat elke ondernemer dit doet, alleen op mijn feeds en pagina’s is de afgelopen tijd veel veranderd. Het woord ‘inclusie’ zie ik ontzettend veel voorbij komen. Ik heb altijd geloofd in de kracht van inclusie, ver voordat inclusie zijn intrede deed in de Nederlandse dansscene. In deze context werken gaf me de vrijheid om te bevragen en te creëren wat ik belangrijk vond. Zo’n 8 jaar geleden was dit nog niet het geval. Dit is een goed teken want dat betekend dat we elke dag de maatschappij een beetje mooier maken. Althans naar mijn idee, alleen het schuurt ook… Op meerdere vlakken zelfs. Om mij heen in gesprekken hoor ik; ‘Inclusie’ is een container begrip geworden. Ja.. precies dit! Waar hebben we het eigenlijk over?
8 jaar geleden begon ik met Misiconi, een inclusief dansgezelschap gevestigd in Rotterdam. Eerst nog projectmatig en in samenwerking met grotere instellingen, of te wel instituten. Ik gebruikte toen de term ‘inclusiedans’. Deze had ik overgenomen van Engeland waar ik mijn kennis heb mogen opdoen bij collega’s in het werkveld. Helaas omdat er bij het eerste project in 2012/2013 geen geld vrijgemaakt kon worden heb ik het voortgezet met een deelnemers bijdrage en veel eigen geld. Nu is Misiconi onderdeel van het culturele landschap in Nederland en baanbrekend in zijn ‘soort’? De term inclusiedans gebruik ik nog wel eens, maar niet vaak binnen de muren van het gezelschap, want er is gebrek aan beter. Tegenwoordig heb ik het vaak over gemixt. Allerlei verschillende individuen bij elkaar, en gezamenlijk op gelijkwaardige manier dragen we bij aan Misiconi en het werk dat we maken en andere facetten. Je zou denken; eindelijk passen jullie als inclusief dansgezelschap in het huidige kunst landschap. Helaas is dit niet het geval, want er is een bepaalde ‘norm’ en hiërarchische structuur binnen de podiumkunsten waarmee wij moeite hebben om als gelijkwaardige partij aan te schuiven aan tafel. Binnen de podiumkunsten hangt er een inclusieve tendens die nog niet altijd ‘inclusief’ is. Met het modewoord wordt gestrooid, alsof we dan eindelijk de inclusie utopie bereikt hebben. Maar ja, wat bedoelen we eigenlijk met inclusief? En hebben we inclusie daadwerkelijk bereikt?
The best way to start encounter is to listen…
Daar gaat het al mis. De een heeft het over diversiteit en dus vaak huidskleur of culturele achtergrond, de ander over het betrekken van een specifieke doelgroep, weer een ander heeft het over toegankelijk maken van… En precies het definiëren van het begrip brengt discourses met zich mee die continue schuren. Inclusie gaat over het discours rond iedereen die te maken kan krijgen met uitsluiting en discriminatie, bijvoorbeeld op basis van bijvoorbeeld etniciteit, religie, gender, beperking en armoede. Dat we het hebben over inclusie betekend ook dat er continue uitsluiting plaatsvindt. Dit is natuurlijk niet wat we willen, maar toch gebeurd het. En omdat we allemaal mensen zijn met bijvoorbeeld verschillen in etniciteit, religie, gender en of beperking ervaren we uitsluiting op verschillende vlakken binnen onze maatschappij. bijvoorbeeld hebben we het ook over inclusie als iemand geen uitsluitsel ervaart binnen een bepaald vlak in de maatschappij, maar dat de maatschappij dat wel voor die persoon invult. Daarom vraag ik mij vaak af, kunnen we altijd geheel inclusief zijn voor iedereen? Naar mijn idee hebben we absoluut nog geen inclusie utopie bereikt, ondanks de goede berichten op mijn socials. We zijn continue aan het balanceren binnen een kunst sector waarin er doorlopend een disbalans heerst. Deze disbalans bestaat uit vele elementen o.a. het gehele subsidie bestel.
When the power of inclusion is greater then the inclusion to gain power, the world will know wats right
Als we meer inclusiviteit willen als kunst en of podiumkunsten sector dan zullen we in alle gevallen weg moeten blijven van het dominerend perspectief of dominerende norm van communicatie, keuzes, acties en of ander gedrag. En deze dan continue bevragen. Om dit te kunnen doen zullen we eerlijk en oprecht moeten kijken naar onszelf als individu, de context waarin we staan en vanuit waar we welke keuzes maken of dingen gezegd worden. Maak eens een andere keuze die buiten je perspectief of norm valt. Doe jij dat al?
Als afsluiting gebruik ik even als metafoor een trap. Deze kun je zoals meerendeel van ons treden voor treden beklimmen, maar je kunt hem ook zijwaarts beklimmen.. Een andere trap nemen, de lift gebruiken, of je laten helpen omhoog te komen. En dus is de hoofdvraag misschien wel; ‘Welk dominerend perspectief in mijn omgeving of werk draag ik met mij mee en hoe kan ik deze bevragen?‘
Bedankt voor het lezen iedereen. Deze gedachtes zijn op een zondag middag op papier gezet en verdienen nog een betere uitwerking. Toch wilde ik dit graag delen.
