Als kunstenaars zijn we gewend continue te creëren. Van niets iets maken. Daar zijn we heel goed in… Maar hoe bouw je aan iets dat geen fundering heeft of eigenlijk niet bestaat?
De afgelopen 8 jaar heb ik mijn eigen dansgezelschap opgebouwd. Dit gezelschap heet Misiconi. Wellicht ken je het en zo niet dan zou ik het zeker even checken 😉 Misiconi is inmiddels een prachtige non-profit organisatie geworden waar we elke dag bouwen aan inclusieve podiumkunsten. (Meer over inclusie lees mijn andere blog’s).
Ik en mijn collega’s bij Misiconi hebben voor velen de weg geopend naar een inclusievere werkwijze binnen de dans en het inzicht dat er gewerkt kan worden met gemixte groepen en op gelijkwaardig niveau.
Ondertussen denk ik vaak terug aan al die stappen die gezet zijn en waar ik eigenlijk begonnen ben. Want hoe kun je iets opbouwen als er geen geld en geen fundering is? Inclusiedans was immers iets onbekends en was niet aanwezig in het werkveld.
Toen ik Misiconi net begon in 2013 werkte ik als danser, choreograaf en docent. Ik was net afgestudeerd en moest geld verdienen. Alles pakte ik aan en werkte dubbele uren om wekelijks een studio te kunnen huren om Misiconi te laten bestaan. Er was geen geld om mezelf uit te betalen laat staan de dansers en dus werkte vrijwel iedereen als stagiaire en vroegen we een klein deelnemers budget. Van dit budget betaalden we dan de kostuums of andere dingen die nodig waren voor optredens. Nog steeds ben ik van mening dat je pas kan creëren als je ruimte hebt. Zowel in je hoofd als letterlijke ruimte. Zoals Jules Deelder zo mooi zegt:
Je bent overal
in de ruimte
die je inneemt
Dus waar ik wekelijks mee bezig was, was ruimte creëren. Voor mezelf en de dansers. In de tussentijd ging ik in gesprek met mensen en probeerde ook samenwerkingen aan te gaan. Het was niet altijd makkelijk, maar stap voor stap kwam er vooruitgang en vonden we een weg naar groter bereik.
Doorbouwen
Vanaf 2017 werd onze roep gehoord en paste fondsen hun beleid langzaam aan. Ook vond ik een manier om binnen de kaders te passen, om subsidie aan te vragen. We vielen voor die tijd vaak buiten de boot gewoonweg omdat we niet paste in het beleid. We hebben heel wat crowdfundingen gedaan in de eerste jaren van Misiconi.
Nu heeft Misiconi sinds begin 2021 een meer structurele geldstroom mede door subsidie kunnen we nog meer professionaliseren. We kiezen er bewust voor om onafhankelijk te zijn van een zorginstelling en te focussen op artistiek inhoudelijk werk. We zijn inhoudelijk in onze keuze altijd onafhankelijk. Dit is uniek in Nederland.
Nog steeds ben ik aan het bouwen, op de fundering die we bij Misiconi hebben gemaakt. Het belang van verder bouwen voor een nieuwe generatie dansmakers is wat ik aan de dans- markt heb toegevoegd. En gelukkig zie ik inmiddels om mij heen dat jonge makers ook artistiek inhoudelijk werk willen maken en werken op structurele basis. Helaas, vaak wel verbonden aan een zorgorganisatie of instelling. Dit als gevaar dat inclusiviteit in het gering komt, doordat er vaak één vaste doelgroep deelneemt. Want veel zorginstellingen hebben alleen baadt dat hun zorginkopers plek krijgen in de ‘dagbesteding’/ ‘gezelschap’.
Voor de toekomst hoop ik dat inclusiviteit niet alleen maar over 1 of 2 doelgroepen gaat, maar dat er voorbij de labels word gekeken.
