Je publiek inspireren gaat over hen helpen hun eigen visie te zien, niet de jouwe.
Voorafgaand aan voorstellingen ben ik vaak nerveus. Soms omdat je weet dat dingen altijd net even anders lopen op toneel, maar vaker eigenlijk omdat ik me afvraag wat het publiek er van zou vinden… Deze nervositeit is niet afhankelijk van de grote van het publiek. Ik heb eigenlijk al zenuwen als de dramaturg komt kijken. Maar nu vroeg ik me af hoe komt dat nou? En hoe kan ik dit transformeren naar een andere energie.
Veel werk dat ik maak gaat over maatschappelijke vraagstukken. Zoals mijn laatste voorstelling Wheels 360. In dit stuk gaat het over de relatie die wij als mens hebben met het object de rolstoel en zijn omgeving. Het stuk gaat ook over hoe we tegen mobiliteit en toegankelijkheid aan kijken.
Als mensen uit de voorstelling komen ben ik heel benieuwd naar hun reactie en ervaringen. Vaak willen mensen ook even in gesprek, omdat er veel emoties los komen. Deze emoties kunnen zich soms omzetten naar een aanval op mij als maker en de keuzes die ik hierin heb gemaakt. Dit is een heel natuurlijk proces. Super goed want dat betekend dat het publiek zijn eigen visie vormt. Natuurlijk begrijp je wel dat ik hier soms nerveus van wordt en ga twijfelen aan mijn keuzes. En soms ook aan het werk zelf. Op zo’n moment helpt het mij enorm om terug te gaan naar waarom ik werk maak.
Ik probeer altijd in mijn werk te kijken naar hoe mijn ervaring en die van de mensen waarmee ik werk iets universeels kan worden. Dus wanneer spreekt het hen aan, of wanneer doet het iets met mijn publiek. Als het werk klaar en op toneel staat, dan heb ik mijn verhaal al lang verteld. Dit gebeurd in het repetitie proces of nog eerder in het vooronderzoek. Zodra het verhaal op toneel staat, dan is het verhaal van de toeschouwer. Dan gaat de inhoud van de voorstelling ook over hen die onderdeel zijn van deze wereld.
Ik wil dat mensen over hun huidige positie, huidige zelf, of huidige omgeving nadenken en wellicht ook over hun toekomstige positie, toekomstige zelf en of toekomstige omgeving. Dus als ik weer nerveus ben dan kan ik allemaal denken. Het gaat niet over mij en het draait niet om mij. het enige dat ik wil is inspireren en aanzetten tot verandering en mijn publiek een eigen of ‘vernieuwde’ visie mee geven. Ik wil daarin helpen en faciliteren.
