Steeds vaker krijg ik de vraag waar mijn drang om te schrijven vandaan komt. Nu de vraag vaker wordt gesteld moet ik er natuurlijk ook wat mee. Het is best vreemd want als kind kan ik me niet herinneren veel bezig te zijn met taal. Ik had zelfs een lees en schrijf achterstand. Nog steeds zullen veel mensen spelfouten vinden in mijn teksten. Wel schreef ik brieven of een dagboek van tijd tot tijd en kon ik me verliezen in poëtische verhalen of korte gedichten. Ook was ik op jonge leeftijd al bezig met het documenteren van mijn leven. Door foto’s, vakantie boekjes en of inspirerende teksten. Wellicht komt hier iets van mijn opa in terug die zijn eigen drukkerij had vroeger. De liefde voor het papier, het drukwerk en hoe iets gemaakt wordt. Als kind was het fascinerend om achter de schermen te mogen meekijken. Ik mocht overigens nergens aankomen, dat was gevaarlijk!
Angst
Heel mijn leven is me verteld dat ik niet kon schrijven, dat ik fouten maak en of zinnen niet lekker laat lopen. Dat wat ik doe niet zo hoort… Ik heb me hier altijd veel van aangetrokken. Op een gegeven moment belemmerde het me zo ontzettend dat ik mails schrijven en of PR uitingen doen heel eng vond en zelfs niet meer durfde te doen. Want na meerdere spelling controles zat er altijd wel ergens een fout. Totdat ik dacht het gaat over de inhoud. Ja, een spelfout is vervelend, maar je kan hier toch doorheen kijken? En hoe doen mensen met dyslextie dit dan? Niet iedereen is spelfout loos… Toch?
Uiteindelijk zoals je leest heb ik me hier over heen durven zetten en ben ik me vrijer gaan voelen in wat en hoe ik schrijf. Het schrijven is een vorm van documenteren geworden en tegelijkertijd een vorm om mijn innerlijke leefwereld en struggels een plek te geven.
Mijn eerste boek
Mijn eerste boek Upload to Upload vloeide ook voort uit een urgentie die ik voelde om te vertellen dat dans ook voor mensen met een beperking aangeboden kan worden. Dat dit geen handje klap danslessen hoeven te zijn, maar dat je daadwerkelijk kan dansen. Dit boek schrijven ging natuurlijk ook niet zo maar. Ik heb hier onwijs veel hulp bij gehad. Van onder andere Jolanda keurentjes. En toen het boek werd gelanceerd vond ik het zo eng. Alles staat voor altijd op papier. Wat nou als mijn ideeën zouden veranderen, of dat iemand jaren later me bekritiseerd op iets wat ik ‘ooit’ heb geschreven. Tja, toch heb ik het gedaan met de gedachte;
Ik hoop dat ik later kan terug kijken naar iets waar ik nu een andere mening op na houdt. Dat betekend dat ik ben gegroeid en heb geleerd.
Hierna is veel van mijn visie verwerkt in fondsaanvragen en sinds kort vind ik mijn weg in deze schrijfsels, in mijn journal/blog. Met oog op de toekomst hoop ik hier ook weer van te leren en of te kunnen inzien hoe mijn proces gaat. Het schrijven is een onderdeel van mijn documentatie en onderzoek waardoor ik sommige dingen kan loslaten en andere dingen kan verdiepen. Daarnaast vind ik het ook belangrijk dat ik inzicht kan geven in mijn werk en de dingen waar ik me mee bezig hou. Door de gelaagdheid van mijn werk is het soms moeilijk om een rode lijn te vinden. Vanuit documentatie kan ik makkelijker verbindingen leggen. Het praktisch maken en het theoretisch denken gaan bij mij hand in hand.
Beweging
Daarnaast denk ik dat mijn proces waardevol kan zijn om te lezen. Als kunstenaars zijn we geneigd erg op ons zelf te zijn, alles voor ons te houden. Ik ben er van overtuigd dat door inzicht te geven en te delen weer andere processen en verbindingen op gang komen en zelfs wellicht een andere vorm van kunst ontstaat.
Heb je verder boeken inspiratie nodig? Bekijk dan de andere Journals #boekenvoorbabes
