Afgelopen week zat ik in het park met Mari Sanders en in ons gesprek kwamen er zoveel interessante aspecten voorbij. Ons gesprek was natuurlijk zo als altijd te kort om alles te bespreken, maar soms moet je weer even aan het denken gezet worden. Reflecteren op het verleden, toekomst en het moment waar we nu als maatschappij staan.
In 2017 kwam mijn boek Unload to Upload, handleiding voor een inclusive dans praktijk uit. Het eerste Nederlandse boek over Inclusiedans. Hier heb ik zelf vanaf 2013 aan gewerkt. Op dat moment sprak men nog niet echt van Inclusie, maar wel van Diversiteit. Naast inclusie zie ik de term diversiteit ook nog steeds veel voorbij komen. Wel vaak in combi met Culturele Diversiteit… of er is een grote diversiteit aan mensen met een beperking. Het ‘woord’ diversiteit wordt dan ook weer gekaderd binnen contexten en of gemeenschappen. Echter het is te vaak dat de persoon met een beperking of handicap buiten de boot valt. Ook dit schreef ik toen al in Unload to Upload. Hier meer over? klik hier
Wat is diversiteit? Nou grappig genoeg wordt dit anders geïnterpreteerd in Nederland dan in andere landen. Volgens Diversity & inclusion practice: Diversity is any dimension that can be used to differentiate groups and people from one another. In a nutshell, it’s about empowering people by respecting and appreciating what makes them different, in terms of age, gender, ethnicity, religion, disability, sexual orientation, education, and national origin. Algemeen samenvattend gaat het over een rijkdom en verscheidenheid aan verschillen zichtbaar of niet zichtbaar.
Al deze verschillen horen gezien te worden, echter nog vaak genoeg wordt niet herkend of erkend dat deze verschillen er zijn en op dat moment ontstaat er naar mijn idee een probleem. Te veel en te vaak zie ik dat men het heeft over diversiteit zonder dat mensen met een beperking hierin worden meegenomen of andere groepen zoals chronisch zieken of daklozen. Of te wel zoals Hanan Challouki het beschrijft; ‘superdiversiteit’. Deze term gaat over het besef dat er diversiteit bestaat binnen diversiteit. Als voorbeeld wil ik ingaan op de Progress Pride Vlag. De vlag bestaat uit de oorspronkelijke regenboogvlag, maar vijf nieuwe kleuren zijn toegevoegd. De drie kleuren van de vlag van de transgender gemeenschap, en een zwarte en bruine streep om zwarte LHBT+’ers en LHBT+’ers van kleur te vertegenwoordigen. Hierin worden verschillende groeperingen herkend en erkend en vindt er een emancipatie beweging plaats, maar de personen met een beperking hebben binnen deze vlag geen eigen kleur. Zou dit wel zo moeten zijn, of zijn dit verschillende dingen?
In Unload to Upload schreef ik dat het komt doordat het sociale model van disability en het medische model door elkaar gaan lopen. Als maatschappij zijn we nog steeds geneigd om alleen af te gaan op de ‘norm’. Alles wat normaal is wordt gezien als goed en divers. Emancipatie kan ook pas plaatsvinden als het langzaam toetreed tot de norm of al binnen een bepaalde norm valt. Iemand met een beperking (in zijn verschillende vormen) wordt te vaak ook nog niet gezien als geëmancipeerd of normaal of gelijkwaardig en dus valt men buiten de boot. Zie hieronder deze mooie lezing van Dr. Lennard Davis.
Dit waren mijn gedachten voor de week. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden!
